ماراتن کسب سهمیه المپیک در رشته تکواندو در حالی به آخرین ایستگاهش در ووشی چین نزدیک می‌شود که مسکو آوردگاهی تاریخی برای کشورمان بود.

کسب دو سهمیه و یک مدال نقره توسط ملی پوشان تکواندو کشورمان، پاداشی بر تلاش و سخت کوشی ورزشکاران، کادرفنی و مدیران تکواندو کشور در ۴ سال گذشته بود.

اما ناراحت کننده ترین بخش مسابقات روسیه، باخت ملی پوشان کشورمان در لحظات پایانی بازی و روی غافلگیری بود، موضوعی که انتقاد برخی کارشناسان بر ضعف آنالیز رقبا توسط کادرفنی را به دنبال داشت.

بی شک آنهایی که مسابقات را به طور مستقیم از اینترنت مشاهده می‌کردند، فریادهای فریبرز عسکری و نکات فنی که به ورزشکاران گوشزد را می‌کرد را به خوبی به یاد دارند، نکاتی که نشان از آنالیز دقیق و اشراف فنی عسکری بر رقبا داشت. اما چرا در چند ثانیه کنترل بازی از دست ملی پوشان خارج می‌شد؟

آنالیز صوتی فریادهای عسکری و تطبیق آن با لحظات حساس مسابقه به روشنی بر این نکته صحه می‌گذارد که هرجا ملی‌پوشان صحبت‌های عسکری را اجرا کرده‌اند موفق بودند و هرجا ارتباط دوطرفه فی مابین قطع شد و ورزشکاران توصیه‌های عسکری را اجرا نکردند، به بدترین شکل ممکن تاوان پس دادند. همیشه گفته‌اند و شنیده‌ایم که ورزش قهرمانی آبستن لحظه‌هاست و یک لحظه غفلت شاید یک عمر پشیمانی را به دنبال داشته باشد.

به نظر می‌رسد تکواندوکاران کشورمان در لحظات پایانی مسابقه تمرکز خود را از دست می‌دادند و دیگر از کوچ فرمانبرداری نمی‌کردند. البته با توجه به شرایط حساس مسابقات و فشار روانی فوق العاده، اتفاق عجیبی نیست اما می‌طلبد برای المپیک و در چندماه باقی مانده این نقطه ضعف مرتفع گردد.‌

به امید موفقیت تکواندو کشورمان در توکیو ۲۰۲۰

امیرحسین ملکی