به گزارش پایگاه خبری تکواندو پلاس، کمتر از ۸ ماه مانده تا بازی‌های المپیک و حالا همه از اینکه فضای جامعه ورزش المپیکی نیست گلایه می‌کنند. ظاهرا ذهن همه درگیر اتفاقات فوتبال و رفتن مربیان خارجی است و کسی به فکر المپیک توکیو نیست.

سال ۲۰۲۰ آغاز شده و سال المپیک نام دارد و باید همه تلاش کنند تا کاروان ورزشی ایران بتواند در بین کشورهای حاضر در بازی‌های المپیک جایگاه قابل توجهی کسب کند. در این بین آنچه که بیش از همه به چشم می‌آید توجه فراوان به فوتبال و وضعیت دو باشگاه پر طرفدار است که چرا مربیان خارجی این دو باشگاه از تیم‌های خود جدا می شوند و یا اینکه چطور پول هنگفت این دو مربی پرداخت شود اما این در حالی است که ۸ ماه دیگر این رشته‌های المپیکی هستند که باید در بزرگترین رویداد ورزشی جهان افتخار آفرینی کنند.

رشته های مدال آور در المپیک که این روزها همه توقع خود را از این رشته‌ها اعلام می کنند، با کمترین توجه در حال آماده‌سازی برای حضور در توکیو هستند. در این بین هر از گاهی کارهایی از سوی مسئولان ورزش دیده می شود که قصد دارند فضای ورزش را المپیکی کنند و یا حداقل نشان بدهند که به فکر این رشته‌ها هم هستند اما این کارها هم هر کدام حواشی جدیدی را به وجود می آورد.

یکی از این کارها که در این چند روز گلایه بسیاری را به همراه داشته ، موضوع تقدیر از ورزشکارانی بوده که سهمیه المپیک را کسب کردند. کمیته ملی المپیک در اقدامی عجیب ورزشکارانی که در رشته‌های مختلف توانستند سهمیه المپیک را کسب کنند را به مراسمی دعوت کرد و از آنها در غیاب کادر فنی تقدیر کرد.

مراسمی که در آن یک سکه بهار آزادی به ورزشکاران پرداخت شد. پاداشی که ظاهرا در شان ورزشکاران نبود اما بدتر ماجرا اینجاست که در این مراسم حتی از مربیان هم برای گفتن یک خسته نباشید خشک و خالی هم دعوت نکرده بودند.

ظاهرا مسئولان کمیته ملی المپیک فکر می‌کنند که این ورزشکاران به یکباره خودشان به این مرحله رسیدند و بدون هیچ گونه تمرین آماده‌سازی و راهنمایی توانستند سهمیه المپیک را کسب کنند.

آرمین هادی پور و میر هاشم حسینی بدون اینکه کسی در اردوی تیم ملی برای آن زحمت کشیده باشد، توانسته به سهمیه المپیک برسد و یا اینکه علیرضا نجاتی در کشتی بدون نگاه و نظر محمد بنا سهمیه کسب کرده است. اصلا در تمرینات شبانه روزی کسی بالای سر این افراد نبوده و همه به تنهایی الان در قامت یک قهرمان بلند بالا دیده می شوند.

مثلا همین میرهاشم حسینی که الان همه از او تعریف و تمجید می کند چطور در تکواندو ماند؟ فراموش کردند و یا نمی دانند که همین چند ماه پیش بعد از نیامدن ویزای سفر به انگلیس میر هاشم تصمیم داشت که از دنیای قهرمانی خداحافظی کند اما فریبرز عسکری با توصیه و راهنمایی خود او را در تیم‌ملی نگه داشت. شاید اگر صحبت ها و دلداری دادن ها و راهنمایی کردن عسکری نبود الان میرهاشم اصلا در تکواندو نبود، چه برسد به اینکه سهمیه المپیک بگیرد و شانس کسب مدال در توکیو برای ورزش ایران باشد.

در این چند ماه اخیر عسکری در تمامی سختی‌ها و مشکلات میرهاشم سهیم بود و برای یک لحطه هم او را تنها نگذاشت اما چطور می‌شود که در زمان اهدای پاداش فریبرز عسکری و همکارانش دید نمی‌شوند؟

جایگاه مربی در دیدگاه مسئولان ورزش کجاست؟ در مورد مربیان چه فکر می‌کنند و نقش آنها را در این موفقیت‌ها چقدر تاثیرگذار می دانند؟ ظاهرا هیچ اهمیتی برای مربی قائل نیستند و تنها به دنبال این هستند که مراسمی را برگزار کرده و بگویند که ما به فکر ورزش قهرمانی هستیم.

آنها نمی دانند که وقتی ورزشکاران را برای حضور در مراسم تقدیر دعوت می‌کنند اما از مربیان خبر نیست باعث می شود تا بازیکن سالاری به وجود بیاید.