به گزارش پایگاه خبری تکواندو پلاس، یکی از ویژگی های دوران قهرمانی خاطرات تلخ و شیرین است که هر ورزشکار با آن دست و پنجه نرم می‌کند. روایت داستان‌های واقعی از زندگی قهرمانان که سال ها در صندوقچه اسرار آنها مانده و به فراموشی سپرده شده شنیدنش خالی از لطف نیست.

وحید عبداللهی مربی حال حاضر تیم ملی تکواندو که در کارنامه او ۷ مدال رنگارنگ رویدادهای مختلف ثبت شده در مورد سال‌هایی که به رقابت با حریفان پرداخت و مدال ها، عناوین و تجاربی که کسب کرده است می‌گوید:

«اولین خاطره من در رویدادی بین‌المللی مربوط می‌شود به مسابقات قهرمانی نوجوانان جهان سال ۱۹۹۶ که برابر لوپز آمریکایی قرار گرفتم. او یکی از تکواندوکاران به نام در تاریخ تکواندو است که توانستم او را از پیش رو بردارم اما متاسفانه در مبارزه بعدی با بی عدالتی و لغو مسابقه بازیکن دیگری را قهرمان کردند.

با توجه به اینکه اولین دوره حضورم در مسابقات بود، بر روحیه من تاثیر بدی گذاشت و خاطره تلخی شد اما خود را نباختم. بعد از آن در رقابت‌های ارتش های جهان ۱۹۹۷ ایتالیا توانستم تکنیک‌هایم را خیلی خوب به نمایش بگذارم و به مدال برنز برسم.

در مسابقات قهرمانی جهان ۲۰۰۱ کره جنوبی یکی از شیرین ترین خاطره‌هایم ثبت شد در حالیکه هیچ مدالی نگرفتم! در این رقابت‌ها به منظور حمایت از مردم مظلوم فلسطین برابر نماینده رژیم اشغالگر قدس مبارزه نکردم. این در حالی بود که مربیان به آمادگی بالای من اذعان داشتند و معتقد بودند می‌توانم مدال طلا کسب کنم اما به حکم قرعه کار فرهنگی خوبی انجام دادم.

آن سال‌ها به مسابقات زیادی اعزام شدم و توانستم مدال‌هایی در مسابقات آسیایی و دانشجویان جهان کسب کنم که خوشرنگ ترین آنها مدال طلای قهرمانی ارتش‌های جهان است.

یادآوری برخی از خاطرات آن دوران هنوز برایم ناراحت کننده است آن هم بخاطر مدال هایی که باید می‌گرفتم اما اتفاقاتی می‌افتاد که از کنترل خارج بودند و مدال را از دست می‌دادم.

یک هفته قبل از اعزام به مسابقات جام جهانی ۲۰۰۲ ژاپن، کشاله ران پای راستم به شدت آسیب دید و با کمک پزشک تیم و هم‌تیمی‌ها توانستم در فاصله ۲۰ روزی باقی مانده به رقابت‌ها به تمرینات برگردم. در آن رویداد توانستم حریفان مطرح خود را به خوبی شکست بدهم اما در پای سکو برابر رقیبم که نفر چهارم المپیک۲۰۰۰سیدنی بود به خاطر خون زیادی که از دست داده بودم و ضعف شدید بدنی دستم از طلا کوتاه ماند.»