به گزارش پایگاه خبری تکواندو پلاس، یکی از ویژگی های دوران قهرمانی خاطرات تلخ و شیرین است که هر ورزشکار با آن دست و پنجه نرم می‌کند. روایت داستان های واقعی از زندگی قهرمانان که سال ها در صندوقچه اسرار آنها مانده و به فراموشی سپرده شده شنیدنش خالی از لطف نیست

زهرا افتخاری پومسه رو سابق تیم ملی که طلا، نقره و دو برنز تیمی جهانی و آسیایی رابه نام خود ثبت کرده است از روزها و خاطرات تلخ و شیرینش به تکواندو پلاس می‌گوید:

«در مسابقات جهانی تیمی پومسه سال ۲۰۱۱ روسیه که به میزبانی روسیه برگزار شد، بعد از یک دوره تمرینی طولانی و فشرده با استاد کانگ به آمادگی بالایی رسیده بودیم و در رده سنی بالای ۳۵ سال حضور پیدا کردیم.

در میدان مسابقه من به عنوان لیدر اول صف بودم و دو نفر هم تیمی‌ام به صورت مثلث پشت سرم ایستادند و فرم خیلی خوبی را اجرا کردیم؛ با اینکه کار پومسه‌روهای دیگر را نمی‌دیدم در طول به نمایش گذاشتن تکنیک‌ها، خودم را روی سکوی قهرمانی تصور می‌کردم و به نظرم خیلی خوب پیش می‌رفتیم.

کار تمام شد و در انتظار نتیجه دیدم داورها سرتکان می‌دهند؛ فکر می‌کردم به نشانه تایید است ولی امتیاز که آمد متوجه شدیم به خاطر اشتباه سهوی یکی از هم تیمی ها در اجرای یک حرکت نیم نمره از ما کسر شده است و به همین علت قهرمانی را از دست دادیم و روی سکوی چهارم ایستادیم و این تلخ‌ترین خاطره ای است که برایم به جا مانده است.

در بحث قهرمانی همیشه شکست و پیروزی با هم هستند و من هیچ گاه نا امید نشدم. سال۲۰۱۲ در مسابقات ویتنام شرکت کردم و توانستم اولین مدال انفرادی بانوان در آن گروه سنی را که برنز بود کسب کنم. تمرینات و کار خودم را ادامه داده‌ام ولی به خاطر شرایط و مشکلات زندگی نتوانستم در اردوها شرکت کنم.

تمریناتی که با استاد کانگ داشتیم بخاطر سخت گیری و دقت کار ایشان بسیار سنگین بودند،۷ساعت در سه نوبت صبح، ظهر و شب برای سن من که ۴۷ سال بود بسیار شرایط دشواری بود و گاهی بدن دردهای شدیدی می‌گرفتم ولی با کسب مدال تمام این خستگی ها و سختی ها هموار می‌شدند.

شیرین ترین عنوانی که در تمام آن سال ها کسب کردیم در مسابقات جهانی سال ۲۰۱۰ ازبکستان بود که توانستیم از کشورهای اروپایی و آسیایی که بهترین های جهان بودند سبقت بگیریم و با کسب اولین مدال طلا در تاریخ تکواندو بانوان بر سکوی قهرمانی بایستیم.»