به گزارش پایگاه خبری تکواندو پلاس، دو هفته پیش بود که مصاحبه‌های دو چهره المپیکی تکواندو سر و صدا کرد. میر هاشم حسینی و آرمین هادی‌پور بعد از پخش فیلم مسافر کشی سروش احمدی از نگاهی که به قهرمانان وجود دارد، انتقاد کردند.

این انتقادات بیشتر متوجه مسئولان وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک بود و واکنش مسئولان ورزش را در محافل خصوصی به دنبال داشت. واکنش‌هایی که اگر رسانه‌ای می‌شد شاید طوفان به پا می‌کرد و بحران دیگری را به وجود می‌آورد اما فدراسیون تکواندو وارد ماجرا شد و توانست شرایط بحرانی را مدیریت کند اما این وضعیت چطور ممکن شد و چطور فدراسیون تکواندو توانست در نشستی با ستاره‌ها و آینده سازان تکواندو مشکلات را به حداقل کاهش بدهد؟

برای این‌که متوجه شد فدراسیون چطور توانست بر خلاف تصمیم گیرندگان ورزش، بدون این‌که خط و نشانی را برای قهرمانان بکشد این شرایط را کنترل و مدیریت کند باید به این حرف‌های آرش فرهادیان مدیر تیم‌های ملی توجه کرد:« با ملی پوشان در ارتباطیم و وضعیت آنها را زیر نظر داریم. روز گذشته نیز آرمین هادی پور، میرهاشم حسینی و سروش احمدی به فدراسیون آمدند. ریاست فدراسیون و دیگر مسئولان  وظیفه خود می دانند با همه توان از ورزشکاران و قهرمانان خود حمایت کنند. سروش احمدی جلسه ای با بنده و رییس فدراسیون داشت و آقای پولادگر اعلام کرد حقوق این ملی‌پوش حتی در زمانیکه در اردو نیست پرداخت شود و حقوق معوقه او نیز پرداخت خواهد شد تا کمکی در جهت حل مشکلات مالی او باشد. ساعی نیز پیگیر بحث اشتغال اوست و شغلی نیز به او پیشنهاد شد تا اگر مد نظرش باشد شروع به کار کند.»

در بخش دیگری از این صحبت‌‌‌ها، فرهادیان با اشاره به مشکلات مالی موجود ادامه می‌دهد:« متاسفانه وضعیت اقتصادی جامعه اصلا خوب نیست و به تبع آن فدراسیون های ورزشی نیز به همین مشکل دچار هستند. ما هم با توجه به مشکلات و کمبودهای جدی و در حد توان می‌توانیم به قهرمانانمان کمک کنیم. در بخش‌های زیادی با کسری بودجه مواجهیم و نمی‌توانیم خیلی از هزینه ها را پوشش دهیم. در چنین شرایطی باید با تدبیر حرکت کنیم تا بتوانیم امور را جلو ببریم. در حد بضاعتمان سعی خواهیم کرد به قهرمانانمان کمک کنیم. با اقدامات صورت گرفته از سوی فدراسیون بخش زیادی از مشکلات سروش احمدی حل شده و باز هم هر چه در توان داریم انجام خواهیم داد.»

این حرف‌ها نشان از این دارد که مسئولان فدراسیون تکواندو نه تنها در گفتار خود تهدید را به کار نمی‌برند، بلکه با منطق با قهرمانان خود برخورد می‌کنند. ابتدا مشکلات را شنیدند و بعد هم برای هر کدام در حد توان خود راهی را پیدا کردند. بر خلاف مسئولان و تصمیم گیرندگان ورزش که همیشه نگاه از بالا به پائین داشتند و چنین تصوری را ندارند.

حالا سروش و یا آرمین و میرهاشم می‌دانند که اگر راهی بر رفع مشکلات آن‌ها وجود ندارد، حداقل در فدراسیون گوش شنوایی هست که مشکلات را بشنود. چیزی که ظاهرا در ورزش ایران قرار نیست پدید بیاید.