به گزارش پایگاه خبری تکواندو پلاس، یکی از ویژگی‌های دوران قهرمانی خاطرات تلخ و شیرین است که هر ورزشکار با آن دست و پنجه نرم می‌کند. روایت داستان های واقعی از زندگی قهرمانان که سال‌ها در صندوقچه اسرار آنها مانده و به فراموشی سپرده شده شنیدنش خالی از لطف نیست.

محمد سلیمانی هوگوپوش سابق تیم ملی تکواندو که مدال نقره بازی‌های المپیک نوجوانان، نقره قهرمانی نوجوانان جهان  و دو برنز قهرمانی نوجوانان آسیا و غرب آسیا در کارنامه ورزشی‌اش به چشم می‌خورد از خاطرات دوران قهرمانی خود به تکواندو پلاس می‌گوید:

«بیشتر مدال‌هایی که دریافت کرده‌ام طی سال‌های ۲۰۰۹ و ۲۰۱۰ و در سن نوجوانی‌ام بوده است. بهترین مدال من نقره بازی‌های المپیک نوجوانان است که می‌توانستم بر سکوی قهرمانی این رویداد بزرگ بایستم اگر مقابل حریف رژیم صهیونیستی قرار نمی‌گرفتم.

از بازی‌های المپیک خاطرات خوب زیادی دارم اما ۶ ماه قبل از آغاز مسابقات مشخص شده بود در گروه وزنی من رقیبی از رژیم صهیونیستی حضور دارد و ممکن است برابر هم قرار بگیریم؛ در این صورت بنا بر اعتقاداتمان که این رژیم را به رسمیت نمی‌شناسیم، نمی‌توانستم با او مبارزه کنم.

بعد از چند ماه دوری از خانواده،  تمرینات سخت و فشار و استرس‌های مسابقات، در نهایت این اتفاق افتاد که باعث ناراحتی من شد.

در زمان مسابقات من با حریف‌هایی از آمریکا و ازبکستان در یک گروه قرار گرفتم که در نهایت هر دو آنها را از میان برداشتم و رقیب رژیم صهیونیستی نیز با کشورهای فیلیپین و آرژانتین مبارزه داشت. در تمام مدت فکر می‌کردم هر کدام از آنها می‌توانند به راحتی او را شکست بدهند ولی حریف بعد از پیروزی در مقابل فیلیپین مقابل آرژانتین نیز خیلی خوب ظاهر شد.

در حین رقابت حریف، من و استاد عسکری مبارزه را از سالن دنبال می‌کردیم، ناامید شدیم و رفتم تا لباس‌هایم را عوض کنم که استاد گفتند برگرد بازی به راند طلایی کشیده شد. من خوشحال شدم و با هیجان لباس‌هایم را بر تن کردم و منتظر بودم ولی در همان ابتدای مبارزه حریف ژیم صهیونیستی امتیاز گرفت و پیروز شد.

این خاطره هم شیرین است و هم تلخ چراکه در رویداد مهم المپیک حضور پیدا کردم ولی بعد از تمام سختی‌هایی که کشیده بودم و با وجود داشتن پتانسیل دریافت طلا، نتوانستم حتی روی سکو بایستم.

در مسابقات قهرمانی جهان ۲۰۱۰ مکزیک، تیم ایران بعد از چندین سال توانست عنوان قهرمانی را کسب کند که جزو بهترین خاطرات من است البته من در آن رویداد مدال نقره کسب کردم و بازی فینال را با نتیجه ۱۱ بر ۱۰ به کارلوس ناوارو حریف مکزیکی واگذار کردم. در آن رقابت سروصدای تشویق مکزیکی‌ها بسیار بالا بود و با ناداوری ضربه مشت او به بازوی من امتیاز تلقی شد.

در آخر باید بگویم جای خوشحالی دارد که من در کنار دوستان تکواندوکارم بهترین روزها را تجربه کرده‌ام و این دوستی همچنان ادامه دارد.

البته عمر قهرمانی من به واسطه اتفاقاتی که افتاد کوتاه بود و مدتی برای گرفتن حقم از ورزش جا ماندم و وقتی برگشتم دچار آسیب دیدگی شدم و در نهایت مجبور شدم در ۲۵ سالگی بخاطر اینکه درامدی داشته باشم مربیگری را آغاز کنم.»