به گزارش پایگاه خبری تکواندو پلاس، یکی از ویژگی‌های دوران قهرمانی خاطرات تلخ و شیرین است که هر ورزشکار با آن دست و پنجه نرم می‌کند. روایت داستان‌های واقعی از زندگی قهرمانان که سال‌ها در صندوقچه اسرار آنها مانده و به فراموشی سپرده شده شنیدنش خالی از لطف نیست.

نسترن ملکی پومسه‌رو خوش سابقه تیم‌ملی که مدال‌های رنگارنگ جهانی و آسیایی از جمله یک طلا، ۲ نقره و ۲ برنز قهرمانی جهان و ۳ طلا و برنز قهرمانی آسیا و… درکارنامه درخشان ورزشی‌اش به چشم می‌خورد از خاطرات دوران ورزشکاری خود به تکواندو پلاس می‌گوید:

«اولین تجربه من در میادین بین المللی مربوط به حضور مسابقات قهرمانی جهان بود که در کشور ترکیه و در سال ۲۰۰۸ برگزار شد؛ برای شرکت در این رقابت‌ها تمرینات سخت و فشرده را روزی سه نوبت زیر نظر استاد کانگ و مربی بخش بانوان استاد ناری پشت سر گذاشتیم.

فشار به قدری زیاد بود که گاهی کم می‌آوردیم و من در کنار خرمی پور و مددخانی هم‌تیمی‌های خود با تمام وجود تمرین می‌کردیم چرا که خانم ناری دوست داشتند ما در اولین حضورمان خوش بدرخشیم و جایگاه خوبی کسب کنیم بنابراین گاهی می‌گفتند اصلا نمی‌توانید مدال بگیرید. ما اشک می‌ریختیم که چرا با وجود تمرینات فشرده این حرف را می‌شنویم؛ قطعا این صحبت‌ها به نفع ما بود چراکه باعث شد تلاش بیشتری داشته باشیم و در مسابقات به این بزرگی موفق شدیم بر سکوی نایب قهرمانی بایستیم.

در هر اعزام دوست داشتم خوش‌رنگ‌ترین مدال را به دست آورم چراکه برایم مهم بود دست خالی به ایران برنگردم اما با وجود مدال‌های متعددی که دریافت کرده‌ام، گاهی با شکست روبه رو شده‌ام.

یکی از این شکست‌ها در مسابقات قهرمانی جهان ۲۰۰۹ به میزبانی مصر بود که در مرحله نیمه نهایی رتبه اول بودیم ولی طبق قوانین پومسه در بازی فینال امتیازها صفر شد و در شیاپ چانگ به دلیل فضای سنگین سالن یکی از هم تیمی‌ها دچار خطا شد و حذف شدیم.

این شکست برایم سخت و ناراحت کننده بود اما در واقع پلی به سوی پیشرفت و پیروزی‌های بعدی من بود چرا که در سال های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۳ با تلاش موفق شدم به مسابقات اعزام شوم و مدال و عنوان برای کشورم کسب کنم. بعد از آن هم به دلیل کار و درگیری‌های زندگی در اردوها شرکت نکردم.      

سال گذشته به اردوی مسابقات آسیایی لبنان در رده سنی ۳۱ تا ۴۰ سال دعوت شدم و دوست داشتم در این گروه خودم را محک بزنم ولی متاسفانه بخاطر شیوع ویروس کرونا این رقابت‌ها لغو شد. این اتفاق  از تلخترین خاطرات من است چرا که مهمترین رویداد زندگی من همزمان با تمرین و اردویی بود که در نهایت بی نتیجه ماند.

همزمان با حضور در اردو، خانواده‌ام تدارکات خرید جهیزیه و مراسم ازدواج من را می‌دیدند و برای شروع زندگی مشترکم از اردو رفتم و بعد از مراسم دوباره برگشتم که دو هفته بعد مسابقات به طور کل لغو شدند.

خاطرات شیرینم همیشه با یک تلخی همراه بوده اند؛ در بازی‌های یونیورسیاد ۲۰۱۱ به میزبانی چین که از همه رشته‌های ورزشی حضور داشتند و کسب این مدال برای من بسیار مهم بود توانستیم اولین مدال را به نام ایران ثبت کنیم. خدا را شکر انتظاری که از کاروان تکواندو می‌رفت را برآورده ساختیم. به ما وعده داده بودند به عنوان پاداش یک دستگاه اتومبیل به ما تعلق می‌گیرد که در نهایت چیزی که عایدمان شد، خیلی کمتر از آن بود.»