به گزارش پایگاه خبری تکواندو پلاس، یکی از ویژگی‌های دوران قهرمانی خاطرات تلخ و شیرین است که هر ورزشکار با آن دست و پنجه نرم می‌کند. روایت داستان های واقعی از زندگی قهرمانان که سال‌ها در صندوقچه اسرار آنها مانده و به فراموشی سپرده شده شنیدنش خالی از لطف نیست

محمد رفیعی ملی پوش اسبق تکواندو که طلا قهرمانی نوجوانان جهان، طلای قهرمانی دانشجویان آسیا و برنز قهرمانی باشگاه‌های آسیا درکارنامه ورزشی‌اش به چشم می‌خورد از خاطرات دوران ورزشکاری خود به تکواندو پلاس می‌گوید:

«در دوران ورزشکاری و زمانی که اردونشین بودیم یا به مسابقات و کشورهای مختلف اعزام می‌شدیم خاطرات تلخ و شیرین زیادی پیش می‌آمد اما آنها وقتی شیرین بودند که مقام یا سکویی را بدست می آوردم و باعث شادی خانواده، دوستان و آشنایان می‌شدم چراکه نتیجه زحماتم به ثمر می‌نشست.

یکی از خاطراتم که هم تلخ است و هم شیرین مربوط به سال ۲۰۱۸ بود که دو روز قبل از بازی‌های المپیک نظامیان به میزبانی کره جنوبی هنگام تمرین از ناحیه دنده آسیب دیدم؛ همچنین اردوی این مسابقات همزمان با به دنیا آمدن پسرم بود. روزهایی که خانواده‌ام به من احتیاج داشتند خیلی کم توانستم در کنار همسر و پسرم باشم و دوری از آنها در آن زمان برایم دشوار بود. با شرایط آسیب دیدگی و دلتنگی زیاد به شیاپ‌چانگ رفتم و با تمام قدرت و انرژی که داشتم برای کشورم جنگیدم؛ در مبارزه با آخرین حریفم امتیازات برابر بود و به راند طلایی کشیده شد که خدارا شکر با نتیجه خوب این دیدار را به پایان رساندم و گردن آویز برنز کسب کردم.

بعضی تصمیم‌گیری‌ها از سوی مربیان سرنوشت یک ورزشکار را تغییر می‌دهد و نتیجه این کار روی یک خانواده اثر می‌گذارد. با توجه به زحماتم، تلاش‌هایم و سختی‌هایی که در این مسیر متحمل شده‌ام فکر می‌کنم از سوی مربیان به خوبی دیده نشدم و با اینکه تجربه خوبی داشتم اما به خیلی از رقابت‌ها اعزام نشدم.

البته استاد محمدرضا زوار و مهرداد رکنی خیلی برای من زحمت کشیدند و با مدال‌هایی که در اکثر اعزام‌هایم کسب کرده‌ام سعی کردم قدردان آنها باشم.»