به گزارش پایگاه خبری تکواندو پلاس، یکی از ویژگی‌های دوران قهرمانی خاطرات تلخ و شیرین است که هر ورزشکار با آن دست و پنجه نرم می‌کند. روایت داستان های واقعی از زندگی قهرمانان که سال‌ها در صندوقچه اسرار آنها مانده و به فراموشی سپرده شده شنیدنش خالی از لطف نیست.

امید عباسی ملی پوش اسبق تکواندو که طلای قهرمانی نوجوانان آسیا درکارنامه ورزشی‌اش به چشم می‌خورد از خاطرات دوران ورزشکاری خود به تکواندو پلاس می‌گوید:

«اولین مدالی که در میادین بین المللی کسب کردم طلای قهرمانی نوجوانان آسیا سال ۲۰۰۳ به میزبانی کشور ویتنام بود؛ قبل از آن ۶ سال در اردو تیم ملی سختی‌ها و فشارهای زیادی را تحمل و تمرینات فشرده‌ای را پشت سرگذاشته بودم با این حال تا روزهای آخر مشخص نبود به این مسابقات اعزام می‌شوم و بخاطر همین خاطره ایستادن بر سکوی قهرمانی برای من بسیار لذت بخش است.

تیم‌ملی نوجوانان ایران در مسابقات جهانی نوجوانان ۲۰۰۴ برای اولین بار توانست عنوان نایب قهرمانی جهان را کسب کند و من این افتخار را داشتم که کاپیتان تیم باشم.

 سال ۲۰۰۷ به صورت آزمایشی بازی‌های جهانی المپیک در رده سنی زیر ۲۳ سال به میزبانی چین برگزار شد و تیم ملی با سرمربیگری بیژن مقانلو اعزام شد که توانستم مدال طلای این بازی‌ها را کسب کنم.

متاسفانه پس از بازگشت به کشور از ناحیه همسترینگ پا دچار آسیب دیدگی شدم، یک سال و نیم خانه نشین بودم و به اردوی تیم ملی برای المپیک نرسیدم. بدترین حس برای یک ورزشکار نرفتن به المپیک است آن هم زمانیکه در اوج آمادگی باشد. با توجه به سابقه اردونشینی و مدالی که کسب کرده بودم امید و شانس زیادی برای دعوت به اردوی بازی‌های المپیک داشتم و تلخ ترین خاطره من تماشای این رویداد از تلویزیون در حالی بود که حتی نمی‌توانستم راه بروم. بهزاد خداداد و رضا نادریان نفرات اعزامی به این مسابقات بزرگ بودند.

بعد از آن در مسابقات داخلی مقام‌های تیمی و انفرادی متعددی کسب کردم، با تیم‌های پرسپولیس و تیم نفت و گاز به مربیگری بیژن مقانلو و سرپرستی هادی ساعی توانستیم قهرمان چند دوره لیگ برتر و دسته یک شویم.

تکواندو را زیر نظر استاد یاری شروع کردم و سال‌های زیادی از دوران ورزشی‌ام زیر نظر استاد مقانلو گذشت، قدردان هر دو بزرگوار هستم چراکه برای بازیکنانشان بسیار زحمت می‌کشند و واقعا لیاقت بهترین‌ها را دارند؛ از خدا برایشان موفقیت روز افزون را خواستارم.»