سالهاست که تکواندو نقش مؤثر و کلیدی در بین رشته‌های المپیکی دارد و جای خود را در اقصی نقاط کشور و در بطن خانواده‌هایی که به دنبال انتخاب رشته‌ای برای فعالیت فرزندانشان هستند به خوبی باز کرده است.

با وجود شرایط موجود، این سؤال مهم پیش می‌آید که رویا و آینده آن پسرک روستا یا شهر مرزی تأثیر یافته از رسانه و میادینی چون قهرمانی جهان و المپیک چه می‌شود؟ آیا با شروع فعالیت و استمرار و تلاش، به پشتوانه علاقه خود می‌تواند به مقصد و قله آرزوهایش برسد؟ بدون شک وقتی به لیگ‌هایمان نگاه می‌کنیم جواب این سؤال را عینا مشاهده می‌کنیم!

به جز بازیکنان شهرستان میانه که به یمن وجود استاد توانمندی چون استاد فلاحی‌راد به تیم‌های ملی راه پیدا کردند صراحتا می‌شود گفت که سهم  حضور بازیکنان شهرستان‌های دور از پایتخت در لیگ‌های رده های سنی مختلف نزدیک به صفر است درحالیکه هرساله در مسابقات قهرمانی کشور شاهد ستاره‌های درخشانی در قالب تیم‌های استانی هستیم.

متاسفانه لیگی که باید شرایط رقابت را برای تمامی بازیکن‌های کشور فراهم نماید روز به روز یک قشر خاصی از بازیکنان را پخته‌تر و قشری دیگر از بازیکنان دور از پایتخت را مهجور و ناامید می‌کند.

متاسفانه از یک طرف به دلیل عدم رایزنی‌های متصدیان و مدیران هیات‌های استانی با اسپانسرهای قوی در سطح استان و از طرفی نبودن جذابیت تکواندو و لیگ برای مدیران این نهادها باعث این موضوع شده که امید بخش بزرگی از پتانسیل تکواندو ایران به یأس تبدیل شود.

با این وجود بهتر است به آن پسرک شهرستانی یا خانواده‌اش تکواندو را پیشنهاد نکرد چراکه بعد از پانزده سال تمرین حرفه ای دو راه بیشتر نخواهد داشت؛ اول اینکه بنشیند و از پشت تلویزیون مبارزات هفتگی حریفان پایتخت نشین خود را با حسرت ببیند و سالی یکبار در مسابقات قهرمانی کشور میت سیار همان نفرات بشود.

یا اینکه کوچه به کوچه و شهر به شهر به دنبال بازی در تیمی باشد که هیچ تعهد مالی و جانی در قبال عزیز یک خانواده ندارد چراکه بازی دادن به تکواندوکاری که مربی‌اش هدایت آن تیم را برعهده دارد بسیار به صرفه تر از بازی یک جوان شهرستانی خواهد بود.