به گزارش پایگاه خبری تکواندو پلاس، یکی از ویژگی‌های دوران قهرمانی خاطرات تلخ و شیرین است که هر ورزشکار با آن دست و پنجه نرم می‌کند. روایت داستان های واقعی از زندگی قهرمانان که سال‌ها در صندوقچه اسرار آنها مانده و به فراموشی سپرده شده شنیدنش خالی از لطف نیست.

ابراهیم سعادتی ملی پوش اسبق تکواندو کشورمان که مدال نقره بازی‌های آسیایی و طلا و برنز ارتش‌های جهان در کارنامه ورزشی‌اش به چشم می‌خورد از خاطرات دوران قهرمانی خود به تکواندو پلاس می‌گوید:

«کسب مدال طلای مسابقات قهرمانی ارتش های جهان که سال ۱۹۹۲ در ایران برگزار شد از اتفاقات خوب ورزشکاری من است. در ۵ سالن استادیوم آزادی بودیم و همه جا پر بود از طرفداران که یک‌صدا ایران را صدا می‌زدند و تشویق می‌کردند؛ به برد من در این دیدار خیلی امید نداشتند چرا‌که می‌بایست حریف ایتالیایی را از پیش‌رو برمی‌داشتم که پیش از این رقبایش را با اقتدار کنار زده بود و یک سر و گردن از من هم بلندتر بود. همه نگران بودند ولی در شیاپ چانگ به راحتی او را شکست دادم حتی یک تی‌چاگی زدم که او به زمین افتاد و سر و صداها از شور و شعف این پیروزی بیشتر شد. فکر می‌کنم قبل از من کسی موفق به کسب طلای این مسابقات نشده بود  و تیم ایران با ۴ گردن آویز طلا قهرمان شد.

خاطرات تلخ زیاد بود؛ اینکه چندین دوره با وجود تلاش و تمرین بسیار، ماندن در اردو و کنار زدن رقبا بدون دلیل کنار گذاشته شوی و مسابقات را از دست بدهی خیلی بد بود.

من به نسبت خودم را خوش شانس می‌دانم چراکه خیلی از بازیکنان خوب و به نام آن دوره نتوانستند به مسابقات اعزام شوند و یا با وجود حضور در رقابت‌ها از کسب مدال باز ماندند.

در انتخابی مسابقات جهانی ۱۹۹۳ امریکا توانستم همه رقبایم مثل مجید افلاکی که از دوستان خوب من است، فریبرز عسکری، مجید امین ترابی، ایرج میر رفیعی و بازیکنان وزن ۵ و ۶ را کنار بزنم و پیروز شوم اما متاسفانه با وجود تمرینات فراوان و ماندن در اردو برای اعزام ما نتوانستند ویزا بگیرند و در اوج آمادگی مسابقه بزرگی را از دست دادیم.

سال ۱۹۹۴ در بازی‌های آسیایی حضور پیدا کردیم و توانستم نایب قهرمان شوم. در انتخابی این مسابقات بعد از مشخص شدن تیم اعزامی، استاد کانگ تعدادی نیروی جوان و تازه نفس آوردند تا با آنها تمرین کنیم و این نفرات برای اثبات خودشان با تمام قوا مبارزه می‌کردند که من در آنجا از ناحیه پا دچار آسیب دیدگی شدم و عملا با یک پا اعزام شدم وگرنه قطعا آخرین حریفم که کره‌ای بود را هم شکست می‌دادم.»