به گزارش پایگاه خبری تکواندو پلاس، یکی از ویژگی های دوران قهرمانی خاطرات تلخ و شیرین است که هر ورزشکار با آن دست و پنجه نرم می روایت داستان های واقعی از زندگی قهرمانان که سال‌ها در صندوقچه اسرار آنها مانده و به فراموشی سپرده شده شنیدنش خالی از لطف نیست.
علیرضا درویش‌پور ملی پوش اسبق تکواندو کشورمان و دارنده مدال طلا مسابقات قهرمانی آسیا، قهرمانی غرب آسیا و برنز همبستگی کشورها÷ی اسلامی و جام باشگاه‌های آسیا از خاطرات دوران ورزشکاری خود به تکواندو پلاس میگوید:
«از سن ۷ سالگی ورزش را با رشته فوتبال شروع کردم و با وجود اینکه فوتبالیست خیلی خوبی بودم به اصرار پدرم وارد تکواندو شدم؛ اوایل هر دو ورزش را با هم دنبال می‌کردم ولی بعد از چند سال تکواندو ورزش اصلی من شد و رویاهای بزرگی در ذهنم ساختم.
زیر نظر استاد محمدرضا رضایی گرمارودی توانستم در رده سنی نونهالان، نوجوانان، جوانان و بزرگسالان چندین بار قهرمان کشور شوم.
اولین بار سال ۲۰۰۹ وارد تیم ملی نوجوانان شدم و به عنوان کاپیتان در مسابقات غرب آسیا موفق به کسب مدال طلا شدم؛ این مسابقات به دلیل آشنایی با استاد فریبرز عسکری به عنوان سرمربی نقطه عطفی در زندگی من بود چرا که تاثیر مثبت بسیار زیادی در زندگی‌ام داشتند.
بعد از گذشت چندین انتخابی مهم، باز هم در تیم ملی فیکس شدم و در مسابقات قهرمانی آسیا با پشت سر گذاشتن سختی‌های بسیار زیاد موفق به کسب گردن آویز طلا شدم که یکی از شیرین‌ترین خاطراتم بود. فکر می‌کنم طولانی‌ترین اردو تاریخ تکواندو مربوط به این مسابقات بود چراکه به دلیل تعویق در برگزاری رقابت‌ها، ۶ ماه طول کشید.
سپس از تیم ملی امید برای مسابقات جام فجر انتخاب شدم و در آنجا “راشد احمدوف” هوگوپوش المپیکی کشور آذربایجان را شکست دادم و یک گام رو به جلو برایم بود چرا که نامم بر زبان ها افتاد و در نهایت نقره این رویداد را بدست آوردم.
سال ۲۰۱۶ در فستیوال سن پترزبورگ روسیه مدال طلا و نقره تیمی را کسب کردم و دو مدال طلا و نقره در تورنمنت‌های چهارجانبه بدست آوردم؛ همچنین ۶ طلای کشوری و چندین عنوان دومی و سومی در این رقابت‌ها را به نام خود ثبت کردم.
در ادامه دوبار موفق به کسب مدال برنز جام باشگاهای آسیا شدم و درسال ۲۰۱۷ نیز به همراه تیم شهرداری ورامین قهرمان جام باشگاه‌ها شدیم.
همان سال در مسابقات سخت و دشوار قزاقستان G1 که رقبایم همگی رنک بالایی داشتند و توانمند بودند و هنوز هم از بهترین‌های نیا هستند، توانستم بر سکوی قهرمانی بایستم و مدال طلا کسب کنم.
مسابقه بعدی که در آن سال حضور داشتم المپیک کشورهای اسلامی بود و در برابر قهرمان خوش نام و با اخلاق کشورمان میلاد بیگی که برای آذربایجان رقابت می‌کند نتیجه را واگذار کردم؛ آن مبارزه یکی از سخت ترین رقابت هایم بود و همچنان میلاد را درجه یک می‌دانم.
من از سال ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۷ دراردوهای مختلف تیم‌های ملی همچون المپیک لندن، جام جهانی، آسیایی، ارتش‌های جهان، دانشجویان و.. حضور داشتم و همیشه این اتفاق حال خوبی به من میداد و هیچ وقت دوست نداشتم از اردو خارج بشوم.
هم تیمی‌هایم بهترین دوستانم و مثل برادر بوده‌اند و بهترین لحظه ها را کنار هم تجربه کردیم. خیلی خوشحالم که پدرم باعث ورودم به این ورزش شد و از ایشان تشکر می‌کنم چرا که تکواندو به من نظم، شخصیت، اعتبار و افتخار داد.
درواقع هیچ خاطره تلخی ندارم و تمام شکست ها و زمین خوردن ها برایم زیباترین خاطره است چون همیشه بلند شدم و به خودم قول دادم تا زمانی که توان دارم بجنگم که اگر روزی به عقب نگاه کردم نگویم ای کاش…
در حال حاضر تمریناتم را خیلی جدی دنبال می‌کنم و به امید خدا از سال جدید با برنامه ریزی مناسب در مسابقات بین المللی برای ارتقاء رنکینگ شرکت خواهم کرد؛ امید زیادی برای رسیدن دوباره به تیم ملی دارم و هدفم کسب عنوان قهرمانی در بازی‌های آسیایی۲۰۲۲ است.
در شهر بندر انزلی به همراه همسرم مریم شیرجهانی که از قهرمانان جهان هستند یک آکادمی ورزشی تاسیس کردیم و در حال پرورش قهرمانان نسل آینده تکواندو هستیم. همچنین به عنوان هیئت رییسه ورزش های همگانی و رئیس آکادمی ورزشی شهرداری بندر انزلی در حال خدمت به این شهر قهرمان پرورهستم.
از خانواده بزرگ تکواندو خواهش می‌کنم همیشه کنار یکدیگر باشند و اختلافات را داخل خانواده حل کنند تا دیگران از روزنه‌ها سو استفاده نکنند. تمام هدف ما گرفتن بهترین نتیجه در المپیک توکیو است و دوستان ما تنها نیستند همه با هم برای این مهم تلاش می‌کنیم.»
- کد خبر 18305
- 2203 بازدید
- پرینت
