به گزارش پایگاه خبری تکواندو پلاس، چند روز پیش خبری مبنی بر اینکه “خوآن دیگو گارسیا لوپز” نوجوان مکزیکی به عنوان نخستین پاراتکواندوکار این کشور موفق به کسب جایزه ارزشمند ورزشی مکزیک گردید، منتشر شد.
این خبر شاید در نگاه اول برای ورزش ایران اهمیتی نداشته باشد اما واقعیت این است که بسیار مهم و تکان دهنده می‌باشد. به خصوص که این روزها ورزشکاران کشور در رشته‌های مدال آور در بازیهای المپیک و پارالمپیک مورد بی مهری شدید قرار گرفته اند.
۸ ماه دیگر باید با نام ستاره‌های پارسی راهی بازیهای تابستانی المپیک توکیو شوند و حالا باید با حسرت خبر کسب جایزه ارزشمند ورزشکار مکزیکی را بخوانند.
از سال ۱۹۷۵، کمیسیون ورزشی ملی مکزیک اقدام به انتخاب بهترین ورزشکار کرده است و در مراسمی مجلل با حضور رییس جمهور مکزیک آن ورزشکار را معرفی می‌کند که ورزشکاران براساس موفقیت‌های سالانه، فعالیت‌های ورزشی و تاثیرشان بر روی جامعه گزینش و انتخاب می شوند.
مراسمی بسیار انگیزشی که می تواند در عملکرد ورزشکار تاثیر فراوانی بگذارد. آنهم ورزشکاری ۱۶ ساله به نام “دیگو لوپز” که حالا نخستین پاراتکواندوکاری است که بر اساس عملکرد تاثیرگذارش در سال ۲۰۱۹ این مقام را کسب کرده است.
” لوپز” در ۱۶ سالگی نخستین عنوان قهرمانی در جهان را کسب کرد و سپس به چهار مقام بین المللی که یکی از آنها کسب مدال طلا رقابت‌های پن امریکن در “لیما” پرو بود دست پیدا کرد. “لوپز” سال ۲۰۱۹ را بدون شکست به پایان رساند و تنها قهرمانی اروپا را از دست داد و نایب قهرمان شد. این ورزشکار مستعد همچنان جزو برترین‌های جهان قرار دارد و قهرمانی پن امریکن ۲۰۱۸ را در سن ۱۵ سالگی بدست آورده است.
هنوز ۱۸ ساله نشده اما مدال های زیادی را به دست آورده و حالا به عنوان ورزشکار کشورش مورد تقدیر قرار می گیرد. با وجود همه این موفقیت هایی که به دست آورده او را با کدام یک از ورزشکاران المپیکی و پارالمپیکی ایران می توان قیاس کرد؟
آیا می توان با مهدی پوررهنما قیاسش کرد که طی این چند سال با عملکرد بی‌بدیل خود همواره در میادین مختلف درخشیده تا جاییکه در اواخر سال ۲۰۱۸ میلادی و در حالیکه هنوز فرصت زیادی داشت با اختلاف بسیار زیاد با رقبا در رنکینگ توانست سهمیه حضور در بازیهای پارالمپیک را بدست آورد؟ یا اصغر عزیزی نیز که در سال‌های حضورش در هر رویدادی برای ایران افتخارآفرینی کرده است؟
یا می توان با مرتضی مهرزاد، ساره جوانمردی و زهره شجاعی مقایسه کرد که در رشته‌های پاراوالیبال و پاراتیراندازی به چهره‌های جهانی تبدیل شدند؟ در ایران با این ورزشکاران چطور برخورد شده است؟
در ایران به جای ایجاد انگیزه در ورزشکاران، رفتارهای مدیران ورزشی به نحوی است که بیشتر ورزشکاران اندک انگیزه خود را هم از دست می دهند.
اینجا وزارت ورزش و جوانان چند سال است که وعده داده تا پاداش مدال آوری آنها را پرداخت کند اما کجاست؟ اصلا چقدر است؟ وعده سکه داده بودند که به یکباره تصمیم تغییر کرد. به ریال حساب کردند و در نهایت هم سر و ته قضیه را با چند میلیون تومان هم آوردند.
چنان تقدیری کردند که بسیاری از ورزشکاران قصد داشتند، جایزه خود را پس بفرستند! فاصله بین تقدیر و توجه مسئولان ورزش نسبت به قهرمانان در ایران و مکزیک فراوان است. آن هم در شرایطی که مکزیک به عنوان یک کشور پیشرفته و درجه یک در دنیا محسوب نمی‌شود.
مسئولان ورزش در مکزیک عملکرد یک ورزشکار را چنان زیر نظر می‌گیرند و اینقدر خوب از او تقدیر می‌کنند که به یک الگو برای دیگر ورزشکاران تبدیل شود اما در اینجا هر ثانیه و هر لحظه بچه‌هایی که با هزار امید برای ایران افتخار آفرینی می‌کنند را نادیده می‌گیرند و فقط یک رشته برای وزیر ورزش اهمیت دارد، آنهم فوتبال است.
تقدیری هم که در کار نیست اگر یکی از مدال آوران از مشکلات و نداری‌ها خسته شود و لب به سخن باز کند و بعد تهدید به ترک ایران بکند شاید نیم نگاهی به او شود. در غیر اینصورت وزیر ورزش و همکارانش فرصتی برای رویت این مشکلات ندارند.
- کد خبر 18467
- 1248 بازدید
- پرینت
